Tanawin sa Takipsilim

Hindi panaginip ang nangyari. Tiyak kong hindi dahil naririto sa kamay ko ang lumang kalendaryo. Ngunit bakit naririto akong bigla sa barong-barong ko sa bukid? Sino na naman ang nagdala sa akin dito? Marami nang kakatwang nangyayari sa akin ngayon na di ko maipaliwanag. Napuruhan kaya ako ng katol na hinitit ko noon? May epekto pa kaya ‘yun kahit na matagal ko nang itinigil ang nasabing kahibangan?

Naguguluhan man ay ipinagpatuloy ko ang aking buhay. Nilinis ko ang dampa at nagsibak ng kahoy. At matapos ng maghapong pagpapagal ay naupo ako sa hagdanan, tinatanaw ang paglubog ng araw. Tila nagbabadya ng masalimuot na lakbayin ang paglamon ng karimlam sa liwanag. Ngunit isang bagong pag-asa naman ang tila hatid ng mga talang unti-unting naglilitawan. Ang sabi sa lumang kalendaryo, kapag nagtapo ang buwan at ang planetang Mars, ito na ang hudyat ng paglusong sa daigdig ng tuldok. Sa tant’ya ko ay isang linggo pa ang aking hihintayin.

Naalala ko ang sinabi ni Mad Scientist. Ang mga talang nakikita ko ngayon ay maaring wala na sa kasalukuyan. Dahil sa layo nila, naglalakbay ang kanilang liwanag nang daang-libo hangang milyon-milyong taon. Maaaring ang mga nakikita ko ay liwanag na lamang ng mga patay na bituin. Hindi ko malimi ang napakalaking agwat ng mga mundo. Ganito na ba kalaki ang uniberso? Ano ang saysay ng tao na maliit pa sa tuldok kung ihambing dito?

Naisip ko bigla, ba’t ko nga ba pinahihirapan ang aking sarili? Ano naman ang kinalaman nito sa buhay ko? Kikita ba ako ng pera kapag inisip ko ito? Kung po-problemahin ko ba ang mga bagay na ‘yan ay magkakaroon ako ng lupang sasakahin at magkakaroon ng bigas na isasaing? Isasaing, hmmmn… isasaing… isasaing. Siyeet! Nasusunog na ang sinaing ko!

Humupa na ang aking tensiyon sa nasunog na sinaing. Nakakain na rin ako ng sunog na tutong. Nasa hagdanan na uli ako, nakapangalumbaba at nagpapakalma. At ngayon, nasabi ko na sa sarili ko habang nakatitig sa mga bagay sa kalawakan…   … I HATE ASTRONOMI.

Kabanata 18 ng seryeng Kwentong Dagta