Ang Ikaapat na Pantas

Lulugo-lugo akong naglalakad sa lansangan nang makasalubong ko si Mad Scientist. “O, natumbok mo na ang kasagutan?” Tanong niya. “Hindi eh… … nab’wisit ako sa ikaapat na pantas… …wala s’yang sense kausap,” tugon ko. “Ano!? Di mo ba alam na nasa ikaapat na pantas ang kasagutan?” Ipinaliwanag ni Mad scientist na ang relong inaalok ng ikaapat na pantas ang susi sa pagbubukas ng misteryo ng panahon.

Dali-dali akong bumalik sa silid na kinaroroonan ng lumang orasan. Maghapon akong nagmatyag ngunit wala pa rin akong tinig na naririnig. Nagsisi tuloy ako kung bakit ko hinusgahan agad ang ikaapat na pantas. Nakatulog na ako’t nagising, ngunit wala pa ring tinig. Sinubukan kong amuyin uli ang medyas ni Mad Scientist. Nagdilim ang aking paningin… … ngunit wala paring salita akong narinig. Groge akong tumayo at susuray-suray na lumakad papalapit sa lumang orasan. Dala ng desperasyon, isinubsob ko ang aking ulo sa orasan. Aba! Naglagos ako uli. Nakapasok uli ako sa loob. Ngunit wala na roon si Panahon. Wala na rin ang mga pantas maliban sa isang may bitbit na dalawang relo. “Alam kong babalik ka,” wika n’ya, “Ano?! Buy one take one?” Wala nang tanong tanong, dumukot ako ng pera at binili ang relo.

Minasdan ko ang dalawang relo. Mas mabilis ang takbo ng isa. “Ang mga pangyayari ay iba-iba ang takbo, iba’t iba ang bilis. Ngunit lahat ay naglalakbay sa isang pangkalahatan at unibersal na pagbabago,” paliwanag ng pantas. Ngayon ko napagtanto na s’ya ang ikaapat na pantas bagaman hindi na s’ya boses bumbay. Nagtago pala s’ya sa anyo ng isang walang sense kausap. Pinasalamatan ko ang pantas. Hindi salita ang kanyang tugon kundi isang marahang pagpikit ng mata, pagtulis ng nguso at makahulugang ngiti kapagdaka. Kinikilabutan akong umalis at lumabas ng orasan ngunit magaan ang saloobin dahil naunawaan ko na ang misteryo ni Panahon.

Natagpuan ko na lang uli ang sarili ko sa tabi ng puno… … at sumusulat muli sa mga dagtang umaagos doon. Matapos ang pagsusulat, naupo ako at tahimik na tinitigan ang unti-unting pagkatuyo ang dagta. At habang lumalakad ako paalis sa pook na iyon, umaasa akong may ilang kaluluwang maliligaw at magbabasa ng aking mensahe, mga kaluluwang pinapakilos ng iisang orasang naging batayan ng lahat ng paggalaw sa modernong mundo. Umaasa akong mamumulat sila upang magsikap na lumaya sa kahong itinakda ng pagmamadali at sa sistemang nilikha ng industriya.

Patuloy ang aking paglalakad, di tiyak ang patutunguhan ngunit alam ko na ang daan na tinatahak ko ay daan ng kahinahunan at paggalang sa panahong umiinog sa bawat nilalang, mabilis man ito o mabagal.

Kabanata 10 sa seryeng Kwentong Dagta

Pagpasok sa Lumang Orasan

Nakaupo si Panahon at napapalibutan ng mga pantas

Lumipas ang mga araw, di pa rin ako makakain, di makatulog at di maka-pag text. Hindi ito dahil sa kahulugan ng parallel kundi sa iniwang tanong sa akin ni Mad Scientist: ANO ANG KAHULUGAN NG PANAHON? Ito ang dahilan ng aking stress nitong mga nakaraang araw na mukhang nauuwi sa depresyon. Bakit ba nagiging curious ako sa mga bagay-bagay at pinahihirapan ko lamang ang aking sarili sa kaiisip. Ganito ba ang attitude ng mga henyo? O isa na akong baliw? Ramdam ko ang sarili na nasa karimlan ng pagkalito.

Natagpuan ko na lang ang aking sarili na nakaharap sa isang lumang orasan. Pinakikinggan ang bawat tik-tak nito, naghihintay na baka may mahulog na kasagutan. Maghapon akong nakatitig at halos maubos ko na ang isang pitsel na kape nang may biglang may nagsalita, “Halika, pumasok ka.” Naykupo! Kinakausap na ako ng orasan! Ano na namang kababalaghan ‘to? Gayunpaman, sinunod ko ang tinig. Lumapit ako sa orasan. Aba! Tumatagos ako sa orasan! Ayun, nakapasok din ako sa loob ng orasan. Tumambad sa harap ko si Panahon, ang misteryo ng pag-usad ng oras, taon at siglo. Nakahubad s’yang nakaupo habang pinapaligiran ng mga pantas na sa kanya’y nakatitig, nililimi ang bawat himay ng kanyang malalim na pag-iral.

Tumabi ako sa mga nakapalibot na mga pantas at nakititig kay Panahon. Ibinato ko ang aking mapanuring tingin ngunit di ko maarok ang kanyang mga lihim. Ang tanging nakikita ko ay ang kanyang balingkinitang katawan. Waring nakapansin si Panahon na may mahalay na hanging pumailanlang sa paligid at s’ya’y nagtapis ng tuwalya. Patay malisya kong nilapitan at tinanong ang isang pantas. At ipinaliwanag n’yang si Pahanon ay nauulit, tila gulong na umiikot at bumabalik sa pag-usad ng kasaysayan. Ayon naman sa ikalawang pantas, si panahon ay tulad ng isang linya, hindi na maaaring balikan at walang hanggan ang kanyang patutunguhan. Sa ikatlong pantas ako na-stress nang husto nang sabihin n’yang si Panahon ay di umiiral, s’ya’y nakaguhit lamang sa ating mga isipan bilang sisidlan ng mga pangyayari. High blood naman ang umatake sa akin nang makausap ko ang ikaapat na pantas. Boses bumbay n’ya akong inalok ng “Relo, gawang Saudi! Buy one take one!”

Di ko na tinapos ang pakikipag-usap sa ikaapat na pantas dahil wala s’yang sense kausap. Nilisan ko ang loob ng orasan, naupo sa sofa, inubos ang natitirang kape habang ninanamnam ang mga sinabi ng mga pantas. Ngunit di ko pa rin matumbok ang kasagutan. Napatitig na lang ako sa kawalan habang kinakalma ang sarili. Sa wakas payapa na ang lahat. Pakiramdam ko normal na uli ako…   …at nahimasmasan na sa epekto ng medyas ni Mad Scienstist.

Kabanata 9 sa seryeng Kwentong Dagta