Art Kontest

Ayoko man ay napilitan akong isali ang aking ipininta sa isang kompetisyon. Kapos ako sa pera at sayang din ang limandaang consolation prize. Maging ako ay di matitigan ang nasabing larawan dahil sa tuwing makikita ko ang mukha ni Diego’y sinisisisi ko ang aking sarili. Bakit ba ako nagpapapaniwala sa aking kamay?

Halos ayaw kong ipakita ang aking “obra” sa mga taong naroroon sa pinagdausan ng kontest.  At nang isabit na ang mga entry ay tumayo ako sa malapit sa nasabing piyesa. Nangangamba ako sa magiging puna ng mga kritiko.

At nangyari nga ang aking pinangangambahan. Nag-usap ang dalawang kritikong napadaan. “Wala sa proportion, walang balance, bagsak din ang contrast,” Ani ng unang kritiko. “Walang harmony,” ang wika ng ikalawa. Di ko man nauunawaan ang kanilang sinasabi’y nahu-hurt ako. Unti-unting nadudurog ang aking self-steem. At tuluyan nang nalusaw ang aking mga pangarap na maging totoong pintor.

Dumating ang ikatlong kritiko. “Wala sa poise ang pose ni Diego,” puna n’ya. Doon napanting ang aking tenga. Bayolente akong nakipagtalo sa tatlong kritiko. Ipinaglaban ko na maganda ang aking gawa kahit sarili ko’y di kumbinsido sa aking pinagsasabi. Nandito na rin lang, panininindigan ko na.  Inawat ako ng guwardiya nang akmang magbabasag na ako ng paso.

At dumating ang oras ng paghuhusga. “At ang nagwagi… ‘Pusikit na Karimlan,'” pahayag ng punong hurado. Napanganga ako. Natahimik ang lahat, pati ang tatlong kritiko. Panalo ako? “Ang ipinagwagi nito ay hindi ang ganda ng larawan…   …kundi ang pagpapahalaga ng pintor sa kanyang gawa. Ito ang sining na di kayang pantayan ng lahat ng lumahok,” Dagdag niya. Namalayan ko na lamang na tumutulo ang luha sa aking mga mata. Mula ngayon hindi na ako matatakot magpinta. Hindi na rin ako magpapa-apekto sa mga puna ng kritiko. Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang pagpapahalaga sa aking gawa.

Namalayan ko na lang ang aking sarili na nasa internet shop. Ginu-google ang mga katagang “proportion, balance at contrast.”